Richard Dawkins heeft in een recente turf "God als misvatting" een zeer verdienstelijke poging gedaan om te bewijzen dat God niet bestaat... en hij had zich naar mijn gevoel de moeite kunnen besparen want: dat valt simpelweg niet te bewijzen.
Zelf ben ik al heel vroeg beginnen twijfelen aan dat goddelijk concept, de twijfel is er eigenlijk al ingeslopen op de houten bankjes van de lagere school. De catechismus was in die jaren het rode boekje van onzelieveheer en we moesten daar als kleine mannen heelder lappen van uit het hoofd kennen.
Meester Omeir was nogal ne fellen op het vlak van de heilige drievuldigheid en hij kon de blijde boodschap op bijzonder indringende in onze jonge kopkes timmeren. Dat gebeurde dmv. van een soort doorgedreven "vraag en antwoord drill"... Coeman (recht naast de lessenaar): Waartoe zijn wij op aarde? Meester wij zijn op aarde om God te dienen en daardoor hier en in het hiernamaals gelukkig te zijn!! Goed Coeman, ge kunt terug gaan zitten. Vervaecke: Waar is God?
Dat kon zo nog een tijdje doorgaan en hoe langer de les duurde hoe vreemder de uitspraken van de meester werden: "dat God overal en op alle plaatsen was en dat hij alziende was, bijvoorbeeld..." dat was straffe kost want dat wilde zeggen, volgens meester, dat hij de dingen al zag voordat ze gebeurd waren!
Toch raar hé zo alles van tevoren en van iedereen weten (zou dat écht?). Na de godsdienstles te voete naar huis, nog aan het twijfelen en sicaneren.
Een ligusterhage in het Kouterstraatje... en moest ik nu ne keer!?
Zonder God vooraf een seintje te geven ben ik plots als schicht los door die haag gesprongen. Wat stof, een paar schrammen en blaadjes in mijn haar en van God: niks gehoord!!
noot: sinds dat gat in die haag is het tussen mij en die gast niet meer goed gekomen.
