Een jaar of acht of zoiets zal ik geweest zijn als er op nen blauwe maandag een nieuw meubel geleverd werd in de Kasteelstraat. Ne helen toestand: een gloednieuwe zwart-wit TV-toestel in notelarenhout, een onderzetkastje in contreplacque en een ingewikkelde antenne. Vader staat erbij te kijken, zijn klakke achteruit, het zweet perelt op zijn voorhoofd.
Een halve dag later staat den TV eindelijk op zijn plekke, in de living maar nu moet d'antenne nog afgeregeld worden. Iemand naar de zolder voor aan dat spel te draaien en te wikkelen en iemand beneden bij "de post" roept: sneeuw, moiré, beetje beeld, were weg, sneeuw, beeld... één ure gesukkel en gedoe. Maar dan uiteindelijk het resultaat; drie hele schone posten: Brussel Vlaams / Brussel Frans / Vrankrijk 1. Vanaf die dag zal het in de Kasteelstraat nooit meer zijn wat het geweest is.
Voortaan altijd op zondagmiddag hetzelfde ritueel: sneeuw, moiré en als het meezat met het weer (mist was ideaal), op Vrankrijk 1: "Histoire sans paroles"... in 't echt Frans en rechte uit het buitenland!
Eerst de aanstekelijke begintune (tietatatietata...) bij de intro die bestaat uit een soort pirouette van een deftig koppeltje dat door het beeld tuimelt en uiteindelijk in een kantelende decapotable beland.
Daarna volgen een half uur lang de highlights van de stomme film: Buster Keaton, The Keystone cops, Charly Chaplin, Laurel & Hardy... overheerlijke televisiemomenten.
Bij de eindtune is het: "en nu den TV uit en niet kletsen binst da we aan het eten zijn!"... en nog een beetje later is 't zjeire de korte broek an en rap naar de Chiro.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten