Er moet een wereld van verloren dingen zijn
waarin een handschoen, inderhaast vergeten,
het aanlegt met een oude krant,
een sjaal, een zakdoek of een kam.
De handschoen mist de hand niet meer,
de zakdoek hoeft geen jammernis,
en zelfs de sjaal taalt niet naar warmte
van kindermeiden en van moeders.
Al wat verloren is, is samenhorig.
Maar tederheid die overbodig werd,
het kippenvel dat blijven wou,
de eerste natte droom, het domste lief,
Het speelgoed van een kind dat stierf.
En doen of men alles kan vergeten,
ofschoon men, plompverloren als een mens,
alleen in het heelal moet zijn.
Luuk Gr.
Noot: voor Jan H.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten