12-09-2010

1967

Negentienzevenenzestig was het, dat is ondertussen gecheckt en nagezien en zeker weten: het jaar dat mijn peter stierf. Ik was een manneke van 15 toen en nog een kind (zeg maar 12 in termen van nu, als je weet wat Google en Microsoft tegenwoordig in hoofden van kinderen aanrichten).

Dat peter ziek was, was een drama voor zijn vrouw en kinderen natuurlijk en ook voor zijn broer (mijn vader), peter was immers nog relatief jong (52) en ernstig ziek. Het verdriet hing thuis letterlijk in de gordijnen en de muren.

Peter was ziek en eerst thuis en later nog zieker en in de kliniek en nog later weer iets beter en er was die zondag... dat ik eens mee kon naar de kliniek want het ging toch blijkbaar een stuk beter en een peter is tenslotte een peter.

Over de ziekte zelf was thuis ondertussen waarschijnlijk met geen woord gerept, maar dat het kanker was dat is wellicht op een of andere wijze door de muren gelekt. Dat lijkt nu gek maar was toen heel gewoon want kanker stond gelijk aan sterven, kanker was taboe en zou dat nog een hele lange tijd nadien ook blijven...

Ik weet nog waar die kliniek stond en ik zie bijna nog de kamer en de stilte eromheen, het binnenkomen en de emotionele klap die me daar verkocht werd toen ik op zoek ging naar mijn peter in dat ziekenhuisbed... die rondborstige, grote, joviale man van middelbare leeftijd die graag tussen de mensen was. De vertwijfeling die langzaam maar zeker bezit van me nam toen ik alleen met veel moeite, en na lange tijd nog iets van mijn peter herkende in dat uitgeteerde gezicht in dat ziekenhuisbed.

Ik ben die kamer in paniek uitgelopen, ondersteboven van zoveel... peter was niet ziek hij was gewoon mijn peter niet meer! Kanker is sinds die dag niet echt meer uit mijn systeem geweest en zeker al niet toen vader een dikke 10 jaar later ook met die trein vertrokken is... hij was 62 toen.

Het is allemaal zeer, zéér lang geleden en morgen is er alweer een nieuwe dag; maar het is niet vergeten, het is godverdomme niet vergeten...

3 opmerkingen:

  1. ik heb over enkele jaren ne maat verloren aan kanker(s)

    hij is "meruzze" 25 geworden... begraven op aswoensdag dan nog.. da blijft ook hangen...

    genieten vant leven, van dag tot dag, en morgen zien wel weer, da was zijn leuze

    hij heeft uitgegaan, meisjes versierd, genoten met mate(n)..

    hij heeft wel geen blog aangemaakt gelijk gij,

    daarom da ik da volg ook bij u, hij kan het niet meer navertellen, jij wel ..

    groetjes, dave.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. dag Dave bedankt voor je reactie, mocht je behoefte hebben aan een meer persoonlijk contact los van de blog dan mag ook altijd mailen naar: marc.coeman-vandenhove@telenet.be

    grtn

    Marc

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het woord alleen al,ik durf het bijna niet in de mond te nemen. Iedereen kent wel iemand die nooit gedwongen dit pad betreed. Je kan de wereld niet in je eentje aan velen helpen in gedachten de stijd te strijden. Dit weekend was Bellewaerde dag met WAAK heel leuk initiatief ook jij was er ook niet lijfelijk maar toch.
    hou je goed vast op de roulercoaster

    BeantwoordenVerwijderen