Het kost ons mensen steeds meer moeite ons voor te stellen dat we deel uitmaken van iets wat buiten onze horizon ligt. We zijn gaan geloven in een dwaalleer van afzijdigheid, een humanistisch geloof dat de mens anders is.
We verzetten ons als het even kan tegen alls wat ons op onze plaats wijst en ons in balans houdt: tegen dat wat ons eraan herinnert dat de wereld groter is dan wijzelf en dat we er deel van uitmaken. In bijna alle opzichten zijn we ons gaan afkeren van onze gevoelsrelatie met de natuur.
Dat we de sterren verblinden is maar één aspect van dit afkeren van de werkelijkheid. Op talloos veel manieren is het menselijk leven van de fysieke werkelijkheid losgeweekt, zijn onze ervaringen abstracter geworden doordat het contact met de natuur eruit verdwenen is. Meer dan in enig andere periode in de geschiedenis ervaren we ontstoffelijkheid en onthechting van de materie.
Dat in onze technologische wereld bijna alles met alles verbonden is, heeft ons weliswaar allerlei voordelen opgeleverd, maar het gaat ten koste van ons contact met de natuurlijke wereld. We zijn in allerlei opzichten vergeten hoe de wereld voelt.
Er zijn dan ook allerlei nieuwe soorten zielsziekten ontstaan: vormen van "ongelukkig-zijn" die het indirecte resultaat zijn van de door onszelf veroorzaakte verwijdering tussen ons en de wereld.
We vergeten steeds vaker dat de menselijke geest behalve door de genetische eigenschappen die we hebben geërfd en de ideologieën die we aanhangen, wordt gevormd door onze lijfelijke aanwezigheid op de wereld: het ervaren van zijn ruimte, teksturen, geluiden, geuren en gewoontes.
Er bestaat een voortdurende wisselwerking tussen de fysieke gedaanten van de ons omringende wereld en de gesteldheid van onze innerlijke verbeeldingswereld. De sensatie van een warme, droge windvlaag in je gezicht, de geur van verre regen die als een geurspoor op de lucht wordt aangedragen, de aanraking van een scherp vogelpootje op je uitgestrekte hand: zonder enige twijfel, maar zonder dat we kunnen uitleggen hoe, worden we door dit soort ervaringen wie we zijn en wordt onze fantasie erdoor gevoed.
Er schuilt een simpele waarheid in de sensatie je handen op gesteente te leggen dat door de zon is opgewarmd, te kijken naar een dichte, voortdurend van patroon wisselende zwerm vogels of naar sneeuw die soeverein op je geopende hand valt.
Robert Macfarlane
Geen opmerkingen:
Een reactie posten