"Als jongeman was ik me al scherp bewust van de eindigheid en de kwetsbaarheid van de mens. Een eenvoudige ziekte kan ons verminken, onderuit halen, doden. De dood ligt altijd op de loer. Dat besef draag ik al heel lang mee. Wanneer die kans op sterven in één klap bijzonder reëel werd, heb ik dat vrij makkelijk kunnen aanvaarden en verwerken. Ik voelde geen angst, geen rebellie, geen boosheid. Ik zag de ziekte niet als een kwaadaardige invasie van buitenaf. Wél als een wezenlijk onderdeel uit mijn diepste kern - ze komt letterlijk uit mijn merg hé (lacht). Ik heb me meteen overgegeven. Me laten meedrijven; het voelde alsof ik op een schip stapte waarvan de bestemming me onbekend was: op weg naar het einde? Of naar een nieuw begin? We varen weg... We zien wel waarheen de reis ons brengt."
"Ik ben religieus maar niet gelovig. Ik bedoel: een god hoeft voor mij niet. Voor mij is de mens de kern van alle kansen en mogelijkheden van tederheid, creativiteit, affectie, ontroering. Het religieuze aspect in dat humanisme ligt volgens mij verankerd in de binding met anderen, de ontdekkingstocht in de geest en het onderzoek naar het mysterie dat dit leven is. In die zin heb ik dankzij de ziekte die religieuze gevoeligheid uitgediept. Als de dood zo nabij is, wordt het mysterie bevattelijker. Niet dat ik het mysterie ontrafelde of de zin van het leven plots begreep hoor, dat niet. Ik denk trouwens dat het leven op zich geen zin hééft. Die geef je er zélf aan. Als een soort wraak op dat zinloze bestaan (lacht)... Soit, dat heb ik in elk geval gedaan met die ziekte: er een zin aan gegeven, er iets mee aangevangen. De ziekte vertaald in creativiteit."
noot: bovenstaande tekst komt uit het tijdschrift 'leven' van VLK waarin in 2002 een artikel over Wannes Van de Velde verscheen. Om een of andere reden voel ik me erg verwant met de levensvisie die Wannes hier weergeeft. Wannes had CLL en is in november 2008 overleden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten