Maandag dertien / twaalf... terug naar hotel Sint Jan... het is altijd een beetje thuiskomen: gekende gezichten, bekende routines en terzelfdertijd is het bang afwachten wat er nu weer komt.
Alweer een nieuwe kamer en een nieuwe kamergenoot, alweer een nieuwe chemo met weer een ander kleurtje (pissebloemengeel dit keer) en weer een andere werking.
Methotrexaat heet het spul dat dit keer in 24 uur door de poortkatheder naar binnen zal druppelen. Wat er daar dan verder mee gebeurt is voor mij een compleet raadsel... voer voor chemo-goochelaars en andere gestoorde straatartiesten.
Wat boven drijft is een onbestemde angst voor de mogelijkheid dat er alsnog iets misgaat, de onzekerheid over nevenverschijnselen van de nieuwe chemo en de rusteloosheid van een gewone winterse maandagmorgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten