Dagje Sint Jan zonder veel gedonder en heel eventjes gedropt naast Thomas... Zeventien en sinds november in behandeling voor lymfeklierkanker. Hij is hier samen met zijn moeder om de resultaten van de jongste Pet-scan te vernemen. Thomas heb ik voor het eerst gezien bij een Pet-scan in januari. Hij zag er toen goed uit, een jonge gast zoals er zoveel zijn... een stille jongen, dat wel. Maar ja wat heb je aan een ouwe pee te vertellen terwijl je bewegingsloos moet liggen wachten tot de tracervloeistof zijn weg gevonden heeft in je bloedbanen.
Vandaag ziet ik Thomas voor het eerst terug en het is even schrikken: hij is mager en kaal en getekend door zijn ziekte en de chemotherapie. Voor het bezoek aan de specialist praat ik wat met zijn moeder, Thomas ligt er stillekes bij en probeert wat te slapen. Na de consultatie is het duidelijk dat de resultaten van de scan niet goed waren. Thomas weent en is overstuur en kwaad op de dokter. Zijn moeder probeert hem te troosten maar veel kun je niet doen als de pijn zo vers en de ontgoocheling zo groot is.
Zeventien en bloedkanker... ik zou begot niet weten hoe je met zoveel idiote en verschrikkelijke onzin om moet gaan.
Hier zijn niet echt woorden voor hee?
BeantwoordenVerwijderen