Verblijven in ziekenhuiskamers: ik zal het nooit leren denk ik. Niet dat de ontvangst onvriendelijk is, integendeel. Ha! Wie we daar hebben, dat is weer lang geleden: meneer Coeman en hoe het is dezer dagen en of ik voor langere tijd 'te gast" ben? Eigenlijk ontbreekt alleen een welkomstknuffel van al die blauwe meiden die ondertussen een soort vriendinnen zijn geworden. En verder: de dokters, de assistentes, de kamergenoot: alles prima, kan niet beter. En ware het niet dat die ziekenhuisklokken zo erg traag tikten dat je er de pleuris van zou krijgen en dat de medische planning zo vaak een op een totale puinhoop lijkt zodat je enige uitweg ongeduldig wachten, wachten en nog eens wachten is... ne mens zou er zich op den duur nog thuis gaan voelen. Maar onrust en ongeduld en hopeloos verzenuwen: het zal ook wel de aard van het beestje zijn zeker?
Na twee dagen eindelijk terug thuis en laat dat onweer nu maar komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten