Maandagen, het is altijd wat, zeker als ze zo gruwelijk vroeg en nuchter moeten beginnen als deze. Het is 6u30 als Roosje en ik staan te zemelen rond de garage: waar blijft die gast? Overslapen, vergeten, gemis... maar dan is ie er en een dik half uur later staan we ruim op tijd aan de draaideuren van het AZB. De receptie, daar moet ik me melden en het lijkt gek, maar eigenlijk ben ik tot hier toe nog niet via de gewone weg in hotel St Jan binnen gestapt. Het is dus een groen labeltje (opname) met het nummer 58 en wachten zoals alle andere vroege vogels voor de hele reutemeteut van het inchecken alsof ik hier voor het eerst kom. Maar goed, een dik half uur later sta ik met een volledig dossier en de nodige zelfklevers op het elfde waar ze me van harte welkom heten en uitleggen hoe de bedden werken en waar het sanitair is ea. (en ik die dacht: efkes binnenwippen om in de rapte zo een portadingens te laten plaatsen).
Maar goed, er ligt zo een operatieding op bed, het zal dus wel voor dat zijn. De rest is wachten op het volgende hoofdstuk en dat komt er aan rond 10u30 want dan mag meneer Coeman zich klaar maken... Shit, al eens zo'n operatieding aangedaan (voeten eerst, voor of achterkant... dit ziet er gewoon niet uit, gelukkig mag ik mijne slip aanhouden). Korte tijd later wordt ik met bed en al op niveau vier gedropt waar het operatieblok is. Dan volgt er weer een sessie "wachten op een afspraak zonder tijdsvermelding". Maar dan komt er toch schot in de zaak als we met een soort operatietafel op wielen de gang van het operatiekwartier doorploegen, want we knallen van de ene deur tegen de andere muur (er is iets met de wielen van die stomme karre).
Bij de intake in de operatiezaal breekt er een lichte vorm van paniek uit bij de assistentie als die hoort dat meneer Coeman voor "lokale verdoving" gekozen heeft, terwijl de chirurg alleen nog maar "volledige" wil doen tegenwoordig. Gezien zij verantwoordelijk is voor de planning, vreest ze voor vodden, de chirurg blijkt nogal een pietje precies te zijn (gelukkig). Achteraf blijkt dat allemaal een beetje nieuwloopte te zijn want de rest van het verhaal loopt als een trein: een 3 kwartier later zit de portacat getest en wel op zijn plaats.
Rest nog een retourtje naar het elfde, een longfoto en... een pak informatie van de firma Bard, fiere leverancier van de Power Port - the best implantable port. Met gratis 4-kleurendruk brochure, een armbandje à la Lance Armstrong en dito extra's (nog net geen weekendje centerparks of zo, dat zou anders best leuk geweest zijn, ik ga toch eens bellen met die mannen van Bard).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten