Waarom is ne mens, in godsnaam, toch zo een druk en rusteloos wezen?
Nog maar pas op de wereld en het is al direct een gedoe en een geween, want er moet dringend gedronken en geknuffeld. En even later is er altijd wel een nieuwe behoefte die niet is ingevuld of een zorg die zomaar komt opborrelen...
Zonder dat je het goed beseft heeft rusteloosheid zich definitief onder je vel genesteld en is rust een weelde voor later. Want nu moet er nog dit en straks ook nog dat en morgen is het weerom vroeg dag.
Eeuwige rust is dan ook een zeer zeldzaam goed, dat je meestal alleen vind als inscriptie op een stenen gedachtenis.
Zouden nijlpaarden ook zo een rusteloze wezens zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten