... maar, bij momenten ook een hoop onnodige zorgen onrust. Woensdagavond, Bart, de chauffeur van het ziekenvervoer dropt me thuis af na een lange werkdag, volgende afspraak: vrijdagmorgen. Roosje staat klaar met de thermometer, want sinds de beruchte koortspiek van enkele weken terug, registreren we een 3-tal keer per dag mijn lichaamstemperatuur.
Meestal zit die zo rond de 36°C en verder geen toestanden, dit keer registreert de thermometer 37,6°C. Toeval wil dat ik die namiddag nog aan dr. V.H. had gevraagd wanneer koorts nu echt koorts is voor een volwassen man: 38,0°C en gene gram meer, was het antwoord en dat wil zeggen onmiddellijk spoedopname.
Maar goed, voel ik iets? heb ik ergens pijn... ah ja, ietwat last van maag en darmen maar niks buiten het normale. Rond 23u30: nieuwe registratie: 37,8°C. De paniek neemt lichtjes toe... er worden een paar vrienden gebeld met de vraag of ze het eventueel zouden zien zitten om een deze nacht, indien noodzakelijk, een ritje naar het AZB te doen.
De rest van het verhaal is rap verteld: met heel veel zorgen zijn we naar onzen tram getrokken. En gedurende de nacht hebben we mijn koorts op regelmatige tijden bijgehouden... na de piek van 23u30 zijn de waarden dan stelselmatig gaan zakken om tegen de ochtend te landen op 35,4°C. Oorzaak van heel deze toestand: totaal geen idee!!! Door die chemo in mijn lijf worden er blijkbaar uit de losse pols alarmsignalen uitgestuurd en slaat ne mens al ne keer onnodige in paniek met al zijn meten is weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten