Wim

Het moet mei 2004 geweest zijn toen Roosje en ik met de trein richting Bordeaux gespoord zijn om uit te stappen bij het perron van het stationnetje waar Wim en Lieve hun unieke chambres d'hotes uitbaten. We waren die week de enige gasten in "a la gare comme a la gare" en hebben er de heerlijkste momenten beleefd.

Ik twijfel er sterk aan of er nu nog veel lezers zijn die weten wie Wim van Gansbeke was... de immer rebelse theaterrecencent, de eeuwige dwarsligger, de onverbeterlijke achtenzestiger... de eigenzinnige levensgenieter. Het is evenwel niet mijn bedoeling om Wim hier ten volle te portretteren maar gewoon om even stil te staan bij die bij de mooie tijd die we in Mausac mochten beleven, bij de heerlijke gerechten die Wim uit zijn potten en pannen wist te toveren, bij de boeiende babbels en de geanimeerde gesprekken.

Wim is in 2008 gestorven aan blaaskanker en liet in een artikel in het tijdschrift "leven" volgende noteren over zijn passies: Om te kunnen spreken of schrijven had ik de kunstenaar nodig, de tekenaar, de schilder, musicus, uitvoerder, schrijver, regiseur, acteur. In kunst die er toe doet, heb ik altijd een grote bevrediging en dus, ja, troost gevonden.

noot: bij slecht weer kon je op de zolder van "a la gare..." urenlang grasduinen in een overvloed aan kunst- en een kultuurboeken... je zou voor minder een van een dagje gedruppel genoten hebben.