Een man van het Negua-volk, aan de Colombiaanse kust, mocht naar de hoge hemel gaan. Toen hij terug was deed hij verslag. Hij zei dat hij van daarboven het menselijk leven had gezien. Hij zei dat wij een zee van vuurlichtjes zijn. 'Zo ziet de wereld er uit' onthulde hij. 'Een heleboel mensen, een zee van vuurlichtjes'.
Ieder mens schittert met een eigen vuur tussen alle anderen. Geen twee vuren zijn hetzelfde. Er zijn grote vuren en kleine vuren en vuren met alle kleuren. Er zijn mensen met een vredig vuur, die niet eens wat van de wind merken, en er zijn mensen met een uitzinnig vuur, die de lucht vol vonken jagen. Sommige vuren, sullige vuren, verwarmen niet en verzengen niet, maar andere verbranden het leven met zoveel gloed dat je niet naar ze kunt kijken zonder met de ogen te knipperen, en wie te dichtbij komt vliegt in brand.
noot: uit het boek der omhelzingen van Eduardo Galeano
Geen opmerkingen:
Een reactie posten