voor Hilde

Stappen is mijn rugzak nemen, de deur achter mij dichttrekken en te voet vertrekkken. Thuis weggaan en met een grote bocht opnieuw thuiskomen. Stappen is voor mij meditatie. Dat is niks speciaals hoor. Gewoon "aanwezig zijn" in de natuur, tussen de mensen, op eenzame weggetjes of op drukke plaatsen. Langzaam doorheen het landschap bewegen en met niets anders bezig zijn. Dat is de echte luxe van het stappen: behalve je rugzak hoef je niets mee te dragen en kun je dus ook alles vergeten.

Het stappen heeft zo een repetitieve, zelfs meditatieve kracht dat het iets bedwelmends heeft. Je gaat helemaal op in het ritme van je lijf, je hart, je bloedsomloop, de stappen die je zet. Op den duur verdwijn je in de actie van het stappen. Dan "stap" ik niet meer, maar "wordt" ik gestapt. Een schitterend landschap, een prachtige lucht, dat is allemaal mooi meegenomen, maar in essentie gaat het daar niet om. Het gaat louter om het ritme van het stappen zelf.

De bestemming is voor mij ook totaal onbelangrijk. In een cirkel terug naar huis stappen of tien keer hetzelfde parcours afleggen? Dat doet er echt niet toe. Het gaat niet om die plek, maar om het stappen zelf: de beweging van je lichaam en de rust van je geest. De bestemming is dus een verhaaltje. En de duur van de tocht heeft ook geen enkel belang: het gevoel van geborgenheid is er toch.

Want als ik stap, heb ik het gevoel overal thuis te zijn. Ook al ben ik nooit op dezelfde plek, ook al slaap ik elke nacht op een andere plaats. Het voelt aan als 'thuis zijn onder de sterren'. Het is iets heel groots. Je bent thuis omdat je op deze aarde bent. Je bent thuis omdat je onder de zon loopt. Het is een luxe om met niets anders bezig te hoeven zijn. Alleen maar stappen, voor wat eten zorgen en voor een plek om te slapen. Dat is alles. Die vereenvoudiging is tegelijkertijd een grote luxe.

Noot: uit 'Zij en ik' van Annemie Struyf