bloedplaatjes

Acht uur, het verkeer zit opnieuw goed vast ter hoogte van Beveren-Roeselare, de wegenwerken die nu al weken aanslepen zorgen voor kilometers stilstaand verkeer, "het komt wel goed" lees ik op de deur van een vrachtwagen.

Het is negen uur als ik de deur van de dagkliniek open duw en ik loop meteen een oude bekende tegen het lijf: Djo! Bij onze eerste ontmoeting begin januari, in een kamer op het zesde, was Djo nog springlevend en een vat vol energie. Ik herinner me zijn grapjes en zijn vrolijke fratsen: "laat ons hier een feestje bouwen, waar blijft die champagne".

Djo is vier maanden later nog een schim van zichzelf. Graatmager, bleek, bijna kaal en dodelijk vermoeid: het gaat helemaal niet goed. Hij is sinds januari diverse keer geopereerd en bijna voortdurend in het ziekenhuis opgenomen geweest. Tot overmaat van ramp heeft de chemo heel wat schade veroorzaakt, zo zijn de zenuwuiteinden van zijn rechtervoet aangetast en kan hij hierdoor niet meer normaal stappen, hij loopt nu met een soort kunstbeugel die in zijn scheenbeen vastgepind zit, waardoor hij min of meer uit de voeten kan. Het volgende hoofdstuk in zijn medisch verhaal wordt een transplantatie met stamcellen, leuk is anders.

Hey dag Djo! Hoe is't ermee? Niet goed dus en volgens mij is de kans dat dit goed afloopt klein. Terwijl ik me fit en energiek voel en bij momenten alweer loop te piekeren over pietluttige dingen zit Djo in de diepste schit. Pech of hoeresjanse... het verschil is blijkbaar flinterdun. Kop op Djo, zeg ik bij het afscheid, en uw courage vooral niet verliezen???

PS. mijn bloedwaarden zijn goed aan het herstellen zodat ik geen bloedplaatjes nodig heb, ik moet pas volgende week nog eens langskomen voor controle.