afronden

"maandag 26 juli 2010... Dr. V. kiepert de vorige diagnose (lymfoom) in de vuilnisbak. Uit de bioptie blijkt dat we te maken hebben met: "T-ALL of mediastinale tumor" iets tussen lymfoom en leukemie. De prognose voor genezing blijft zeer goed (?) maar in Kortrijk kunnen ze dit soort kanker niet behandelen. De rest van het verhaal is vlug verteld: in het AZ St Jan in Brugge is er een team dat in deze materie gespecialiseerd is. Het scenario slaat compleet om !!!

Morgen dinsdag is er een nieuwe afspraak in Brugge met Dr. S. en meteen is er een opname van enkele weken voorzien om de chemotherapie op te starten. Dit is even zwaar slikken, het beetje zekerheid dat we dachten te hebben is compleet verdampt."

Na deze aantekening van vorig jaar stapte ik in een verhaal waarvan ik gedurende 365 dagen op deze blog verslag gedaan heb... Niet te geloven dat we vandaag een jaar verder zijn en dat er zich, na een lange periode van totale onzekerheid, stilaan contouren van een nieuw beginnen af te tekenen.

De intensieve chemokuur zit er op! In de komende weken staan nog de opvolging en eventuele bijsturing van de bloedwaarden op de menu en midden augustus volgen nog enkele tests (beenmergpunctie / PET-scan) om de finale resultaten van de kuur te evalueren. De veelvuldige ritten naar het AZ Sint Jan, de behandelingen, de controles en de consultaties zijn zo goed of achter de rug.

Of mijn T-ALL verhaal hiermee definitief geschreven is zal natuurlijk nog moeten blijken in de komende maanden en jaren. De onzekerheid over het verdere verloop van mijn verhaal zal heel zeker nog vaak de kop opsteken, maar dat is het lot van alle (ex)kankerpatiënten en bij uitbreiding van alle mensen die op deze planeet rondwaren. Immers het enige wat een mens écht zeker weet, is dat er in dit leven geen zekerheden zijn, hoe graag we dat ook zouden willen.

Wat deze blog betreft is het stilaan tijd om af te ronden vind ik. Het was mijn bedoeling om gedurende één jaar (= duur van de voorgeschreven chemotherapie) mijn T-ALL-avonturen op het net te gooien en hoe bizar het soms ook lijkt: we zijn een vol jaar verder. Ik zal hem missen mijn blog want het is in het afgelopen jaar mijn uitlaatklep en mijn spiegel geweest. Maar bovenal zal ik allen missen die mijn gepriegel en gepruts op regelmatige basis gevolgd hebben. Bedankt voor al jullie reacties en steunbetuigingen, het was hartverwarmend om te merken dat zoveel mensen zich betrokken voelden bij mijn verhaal.

Bedankt, mercietjes en tot een dezer, via mail of telefoon of anders gewoon langs de weg, tot de naaste kere...