Eén hoog, boven de lokettenzaal van een bank,
met zicht op het pleintje, gaat de zon op,
achter de kerk, in het oosten.
Tegen de middag schijnt ze vanuit het zuiden
op het caféterras, van waaruit ik,
tussen de bloeiende kastanjebomen,
zicht heb op mijn ochtendlijke uitkijkpost, de keuken.
Nu badend in het westelijke licht
van de ondergaande zon,
die reflecteert in het uitstalraam van de slager.
Eén dag is voorbij. De zon kleurt de tijd.
Nooit vanuit het noorden.
Daar gunt ze me de rust van het donker
met zicht op een nieuwe dag.
Wij tellen, de zon schildert.
Julien Vrebos
Geen opmerkingen:
Een reactie posten