bioptie

Ik vertrek op advies van Roosje ruim op tijd naar de Kennedylaan en stel tot mijn verbazing vast dat de parkings zo goed als vol staan. Ik parkeer de Berlingo op een
schaars open plekje en ga op zoek naar den entree, dat kost me minstens 10 minuten.

De inkomhal heeft een hoge "K-waarde" en het is niet direct duidelijk welk pad ik moet nemen om mijn bioptie te krijgen. Bij de balie weten ze te vertellen dat er 2 ticket-verdelers bij den entree staan en dat mensen die een tripje willen maken in het splinternieuwe ziekenhuis een lotje moet trekken.

De rest is efkes wachten in de wachtzaal van de 'luchthaven', een kort bezoek bij de incheckbalie (maar meneer, dr. H. die werkt toch niet in dit ziekenhuis...). Enfin een paar misverstanden daar gelaten vind ik het departement medische beeldvorming vrij vlot (de eerste assistent: 'tis voor uw buik zeker meneer, wablief? ah ja nee de longen zie ik...).

De bioptie verloopt in 2 stapjes: eerst een echo van de hals die weinig meer opleverd dan dat de zwelling daar, wellicht het gevolg kan zijn van een inwendige bloeding en verder de eigenlijke bioptie die onder CT wordt uitgevoerd. Dat laatste is een redelijk lang verhaal van ademen / niet ademen / niet bewegen en terug naar af. Ik laat die toestand over mij komen en focus op een wandeling in een of andere bos. Dat lukt aardig want dr H. is in de wolken met mijn "zodoodalseenpier-liggen". Als de ijzerwinkel er bij te pas komt (geef eens een 14/21...) dan sluit ik mijn ogen, ik heb weinig zin om toe te kijken hoe ze een buis naast mijn borstbeen in mijn lichaam doorduwen.

De rest van het verhaal is vlug verteld: 10 plastic potjes met evenveel kleine vlees-pareltjes (a little bit of me in een potje) klaar om in het labo gekweekt en getest te worden.