paniekvoetbal / 1

We zeggen en schrijven maandagmorgen 12 juli als de endocrinoloog via telefoon laat weten dat er meer aan de hand is... tussen de longen is er een gezwel (?) te zien waar we meer moeten van weten: voor woensdag is er bioptie gepland.

De bodem zakt van onder mijn voeten weg en de rest is regelrechte paniekvoetbal.... (Spanje is trouwens wereldkampioen geworden tot grote spijt van onze bovenkezen).

Het is 'hell on wheels' en vruchteloos zoeken naar stapstenen om weer vaste grond te krijgen. Hanneke is in de namiddag het eerste slachtoffer (de oudste kind krijgt van mij altijd als eerste de volle laag... sorry meid!)

s'avonds met Roosje de boel nog eens doorgebabbeld... het is tasten en zoeken in het duister maar we vinden elkaar toch.

Dinsdag 13 juli... ik ga mijn laatste dag werken, bewust van die gedachte stap ik in de Berlingo.

Om 7u45 klamp ik J. aan om samen een "wilsverklaring inzake euthanasie" in te vullen.
J. en C. tekenen als getuige en bij de gemeente druk ik de aanwezige ambtenaar zo ongeveer plat om die verklaring nu en wel onmiddellijk geregistreerd te krijgen (ik ga weer vreselijk snel en zonder remmen door alle bochten).

Werken zit er niet echt meer in... ik neem afscheid van enkele collega's en kijk nog eens heel bewust rond in mijn bureau (... kom ik hier ooit nog terug ?)

noot: in al mijne paniek stel ik nog een paar spelregels op voor het geval dat het de verkeerde kant uitgaat... regel 1: eerlijkheid gaat boven ethiek / regel 2: kwaliteit gaat boven kwantiteit. Die punten wil ik later zeker voorleggen aan de betrokken arts wat ik daarvoor koop weet ik niet, maar goed ne mens heeft blijkbaar af en toe een paar zekerheden vandoen in zijn leven.